Mardin Müftülüğünün verdiği karar sonrası anlaşıldı ki, taziye yemekleri meselesi biraz yanlış anlaşılmış. Çünkü taziyelerde aslında “yemek dağıtılmıyor.” Ancak uzaktan gelen akrabalar, misafirler, dostlar elbette taziye evinde ağırlanıyor. Bu da bizim kültürümüzün, misafirperverliğimizin doğal bir yansımasıdır. Şimdi düşünelim: Yüzyıllardır süregelen bir gelenekte, taziye evine gelen misafire ikramda bulunmak yasaklanabilir mi? Hele ki yol tepip, kilometrelerce öteden acınızı paylaşmaya gelen insanları aç bırakmak hangi vicdana sığar? Misafir gelmişse elbette bakmak zorundasın, bu sadece gelenek değil, aynı zamanda insani bir sorumluluk. Bu noktada Müftülüğün niyeti belki israfı önlemekti, belki de ailelerin maddi yükünü hafifletmekti. Ancak uygulamanın “misafire ikramı yasaklamak” gibi algılanması yanlış bir sonuç doğurur. Çünkü taziye evi, sadece yasın değil, aynı zamanda dayanışmanın da mekânıdır. Doğru olan; aşırı masraf ve gösterişten kaçınmak, fakat misafiri de ihmal etmemektir. Yas tutan aileye yük olmayacak şekilde, imece usulüyle, dayanışmayla bu mesele çözülür. Ama misafire ikramı büsbütün engellemek, toplumsal hafızamıza ve kültürümüze ters düşer.